Kerstsfeer roept bij mij emoties op van vroeger
die ik nooit heb gehad
Van hoopvol voelen en melancholie
Van familie en liefde
Gezelligheid en harmonie
Wat ik zelf nog moest ervaren
of nog creëren bij mij thuis
Nu heb ik bijna alles
En wil ik het aan anderen geven
Om zo mijn herinnering echt te beleven
Dus ben ik een Kerstfan geworden
Met alles erop en eraan
En voel ik mij gezegend
Hoe vaak komt het voor
dat ik mij bemoeien wil
met de ouder op straat.
Mijn moederinstinct speelt op
mijn zorgzaamheid schiet toe
als het kind zomaar gillen gaat.
Toch loop ik maar door
omdat ik weet
dat ik mij niet bemoeien moet.
En dat bemoeienis
het gezag van de ouder
helemaal geen goed doet.
Omdat ik niet beoordelen kan
of het gehuil van het kind
nu ergens op slaat.
Of dat het alleen
zoals gewoonlijk
om een driftbui gaat.
Hoe vaak heeft men toch
een mening zonder kennis
van de feiten of de situatie.
En deze misschien goede
maar onjuiste bedoeling
geeft alleen maar consternatie.
En toch vind men perse
dat ondanks de feiten
dat men oordelen moet.
En waardoor wordt
die behoefte
nu gevoed?
Is het instinct?
Of de ervaring?
Of komt het uit de boeken?
Maar meestal is het ondoordacht
vrees ik toch
En is de bedachtzaamheid ver te zoeken.
De avondzon als decor
voor fijnmazige takken
van de bomenrij
daar in de verte
rijd er een tractor.
Nevelgrijs het gras
de aarde bruin
al bijna donker
Op de voorgrond
nog het groen gewas.
De lucht verlicht
donker blauw
een laatste vogel vliegend
ik zie een schilderij
ontstaan als vergezicht.
mereltoussaint 