Onder weg ben ik bezweken
Toen ben ik naar de duinenrij uitgeweken
De wind was te hevig
Mijn benen te bevig
De wind altijd tegen
De stilte verzwegen
Geen bomen beschutte mij
In geen velden of wegen
een beschutting gebleken
altijd wind, mooi voor het weer
Maar voor fietsen altijd benenzeer
Weiland vol wellustig groen gras
Laat ik me door je verleiden of geeft dat geen pas?
Ik wil zorgeloos in je verdwalen
Maar je mag het niet op mij verhalen
dat ik je harmonie verstoor
Van de keurig parallel wapperende halmen
En blijf ik toch maar talmen
laat ik mij gaan of toch maar niet
Want dat geeft zoveel verstoring in het verschiet
Dus sta ik starend aan de kant
met dat verrukkelijke uitzicht op het land
Ik word gelukkig als ik lucht zie
het hele spectrum aan kleuren
Wolken vormen diepten en vergezichten
Allemaal even mooi of interessant
Zonlicht dat doet oplichten
Warmte geeft en accentueert
Perspectieven verschijnen
Diepte verschillen en lichtintenties
Ik wordt er hoopvol en gelukkig van
Het weer valt altijd mee
beweert men aan zee
Dat kan wel zo zijn
Maar het voelt nú niet echt fijn
Ik ben aan het strand
ergens op Walcheren beland
Het ruisen van de zee
valt me alleszins mee
De wolken daarin tegen
voorspellen zware regen
Het zand ziet er wel aanlokkelijk uit
Maar ik zie geen enkele blote kuit
De zon laat zich maar af en toe zien
Dus het wordt mooi weer misschien
De wind speelt met mijn haar
En het waait steeds harder zowaar
Ik tel nu een mens of tien
Maar ik kan niet zo verzien
Want de grijzigheid speelt mij parten
en doet mijn hart naar zonlicht smarten
Dus betwijfel ik of het waar wordt
Of zijn de buien gewoon kort
Zo aan de kust van zeeland
En is het altijd fijn aan het strand
Ik moet het nemen zoals het komt
En voel me door het eiland verwelkomt
Alleen op het strand
zittend, starend
met uitzicht voor mij
Zon brand op mijn rug
Rustig, stil
geen woorden nodig
gewoon te zijn
Verstilt te zitten
Uit bed mijn lief, kom!
De dag is alweer bijna om
Sta op en ga wat doen!
Al is het maar om de poen
Het huishouden komt nooit af
Het voelt soms als een straf
Er moet zoveel gebeuren
Ik vertel het je uit den treuren
De was moet gedaan
De badkamer welaan
Het huis moet aan kant
De ramen gesopt, want
De schilder komt morgen
Dát scheelt al minder zorgen
Dus kom er uit!
Jij gaat ook niet vrijuit
We moeten samen aan de slag
Zodat aan het einde van de dag
Het to do lijstje eindelijk minder wordt
En er minder door mij zal worden gemord
Het is voorjaar in de stad
Een ander licht vult de ruimte
De ramen open weerkaatst het licht
De stoelen buiten
De haren los
Men is uitgelaten
De wind waait fris
Er is weer hoop
Daar aan de overkant
ligt mijn veel beloofde land.
Mijn mooie vergezicht,
mijn belofte, mijn vederlicht.
Daar over de grens van het water
is mijn veelbelovende later.
Achter de riviergrens ligt het, aan de horizon.
Ik wou dat ik er zomaar bij kon.
Wind noch zon drijven mij duiding toe,
zij tonen mij nog niet het hoe.
Hoe ik er komen kan.
Bij het vervolg van mijn levensplan.
Met al dat water en die klei,
scheidt die grens mij.
Als mens in dat verraderlijke water
word ik weggezogen even later.
Dan zal ik de overkant nooit bereiken
en móét ik naar andere opties wijken.
Kon ik maar gewoon vliegend
en zachtjes op de wind wiegend
naar de overkant gaan.
En laat mij alsjeblieft in de waan
dat daar alles mooier is.
Of kon ik maar zwemmen als een vis.
Dan zwom ik naar die andere kant
en sprong ik op de oeverrand,
zo in mijn groener gras.
En wat was ik dan in mijn sas.
Maar voordat ik soms wat mis
en ik mij van mijn toekomst vergewis:
Wat nu als die andere kant van deze vliet,
daar het zelfde veelbelovende uitzicht biedt?
Het vele water stroomt steeds aan hem voorbij.
De overkant is waar hij van droomt met haar aan zijn zij.
Maar hij hoort hier en zij hoort daar…
Ze horen juist bij elkaar!
Die grens interesseert hem géén zier.
En zij denkt hetzelfde als hij hier!
Maar hun ouders willen niet.
Het is toch altijd het zelfde lied.
Ze zouden raar zijn daar.
Zoveel schelen ze toch niet van elkaar?
Ze roepen: je gaat niet naar de overkant!
Het wordt zelfs grimmig onderhand.
De grens is nu helemaal bereikt.
En iedereen heeft genoeg gezeikt.
Ik ga, denkt hij gewoon.
Dan ben ik maar geen goede zoon.
Ik stap vandaag nog in de huwelijksboot
en vaar naar de overkant van die verdomde sloot.
O euforisch voorjaar
Die bloemenpracht
Het geurenfeest
Doet mijn geest herleven.
O baltsvlucht van de kievit
Die verre roep van de wulp
Het gezang van de merel
Ik wil weer leven!
O zonneschijn
Die fijne lente bui
Het briesje wind
Ik wil de natuur beleven!
mereltoussaint 