Eigenlijk is de innerlijke reis de meest interessantste.

De fantasie die je geest van nature heeft de ontdekkingen die je kunt doen door na te denken of je fantasie te laten gaan. Je vergeet het zo gauw steeds weer door de beslommeringen en zorgen die normaal mens al heeft maar zeker door de mijne. Door mijn geest ben ik ook niet alleen, je kunt met jezelf overwegen te raden gaan jezelf bezig houden en hardop nadenken. Ook door te fantaseren ben je niet alleen. Hoeveel schrijvers zijn eigenlijk niet bezig hiermee vraag ik me nu af? Hoeveel mensen overleven gijzelingen en andere rampen hierdoor? Het zijn er vast heel veel die dit doen zonder er bij stil te staan. Passief leven, je te laten leven is denk ik dodelijk voor jezelf,  je eigen ik. In veel geloven en ‘psychologische methoden’ kom ik dat ook tegen. Dat wil zegen als je niet je zelf kent, niet in het reine komt met jezelf, jezelf verloochend, je emoties niet toe staat en niet bewust leeft, kom je uiteindelijk jezelf tegen zegt men. Dat betekend dat je niet gelukkig, depressief of op zijn minst ontevreden bent. Of als je je eigen kwaliteiten en drijfveren (wensen) niet onderzoek en/of niet onderkend kun je ook nooit gelukkig worden beweerd men. Ik ben geheel niet gelovig maar soms wordt er wel eens wat zinnigs beweerd, en hoe kan het ook anders.

Voldoeningen vond ik altijd onder andere in mijn werk, maar was dat niet een projectie? Ik dacht dat het op een goede manier kon maar daar zijn meerdere mensen voor nodig om datzelfde te vinden en soms botsen de ideeën of de uitgangspunten wel heel erg. Volhouden is dan net zo iets als grondig ontkennen denk ik nu.

Een mens zijn bestaan wordt al zo snel met onbenullige dingen gevuld, in ieder geval het mijne. Als je probeert te ontspannen worden je gedachten tijdens het teevee kijken al weer gevuld met dingen die je ziet en waar je eigenlijk helemaal niets mee te maken hebt. Soap-levens die de werkelijkheid niet of nauwelijks kunnen benaderen met al hun problemen dringen zich aan je op. Moordzaken die opgelost moeten worden, of burenruzies, rechtszaken en medische problemen (die overigens ooit eens van toepassing kunnen zijn maar daar denk je natuurlijk niet aan). Allemaal ver je bed, vermoeiend om naar te kijken, vaak te onbenullig vaak om je aandacht te krijgen, maar toch kijk je. Een vlucht van de werkelijkheid? Gek genoeg kan ik mij ogen niet afhouden van de echte reality soap waar weinig spectaculairs gebeurd het tempo laag ligt en mensen gewoon zijn. Zou je dan toch onder bewust voor het meest reële kiezen? Maar goed, van die onbenullige dingen wil ik nu af. Het moet een reis worden door de geest en genietend van de meest normale dingen, zoals het prachtig ochtend licht als de weilanden nog vochtig zijn van de nacht en de zon zo schuin tegen het gras schijnt en de dampen die van de aarde afkomen. De silhouetten van dorpjes en boerderijen en bomen -groepen die je aan etsen van Rembrandt en de Stier van Potter doen denken. Terwijl je dat ziet je even hoopvol denkt dat daar in dat landschap met dat prachtige licht, aan de horizon de toekomst ligt die iets moois beloofd. Je dat gevoel en die aanblik voor altijd vast wilt houden. Terwijl je eigenlijk gewoon op weg bent naar je werk, je al druk maakt over wat er allemaal moet gebeuren en dit alles aan je voorbij gaat. Waarom niet genieten van wat er zomaar langs komt terwijl je doet wat je toch moest doen? Dat wil ik proberen. Haleluja!! zou mijn vader zeggen.  Ik denk meer: eindelijk wat ik moet en wil doen, kan ik het wel volhouden?

Onthaasten noemen sommige mensen het ook wel maar bij hun ligt het accent niet zozeer op de innerlijke reis en de daaraan onherroepelijk gekoppelde innerlijke rust als wel gewoon geen haast meer hebben. Mindfullness noemen anderen het nu inmiddels maar dat is gebaseerd op yoga heb ik begrepen en daar moet je toch juist nergens aan denken tijdens het beoefenen. Ik denk meer aan een soort vrijdenken zonder restricties, onafhankelijk van anderen of gemeenschappelijk goed, als ik het over een innerlijke reis heb.

Volgens mij krijgen mensen die durven na te denken over alles ook een zelf verzekerdheid over zich, ze zijn gelukkiger met zichzelf. Eigenlijk maken wij als mensen een beetje weinig gebruikt van wat ons onderscheid van andere wezens, in het dagelijkse leven, namelijk het vermogen te denken. We doen het wel maar we gebruiken lang niet ons potentieel. Komt dat weer door de dagelijkse beslommeringen? Zou het dan een verbetering geven in het gebruik van ons denkend vermogen als de beslommeringen afnamen ? Dat zou te onderzoeken moeten zijn.

Lateraal denken schijnt tot originele gedachten te kunnen leiden en tot (wederom) innerlijke rust. Dat laterale denken schijnt gestimuleerd te worden door in de verte te staren, dan communiceren de linker en de rechter hersenhelften met elkaar (jaja). Weer een soort onthaasten zou je zo zeggen. Het liefste staar ik naar de luchten. Liggend in het gras als de wolken met de verschillende lichtinvallen voorbij drijven door een niet onaangename wind. De zon hoeft niet te schijnen als het licht maar interessant is. Soms vormen de wolken een geheel eigen landschap  met bergen waarachter de zee zo zou kunnen liggen en het daarmee gekoppelde geluk en avontuur.

Sommige beweren dat door jezelf te overhaasten je de prioriteiten uit het oog verliest. Dat kan ik nu ook wel beamen helaas. Gewoon even door gaan, anstrengen zoals mijn moeder vol van germanismen, dat altijd zei, ben ik gewoon. Eigenlijk weet ik niet beter en ben ik alleen maar tevreden over mijzelf als ik me zelf overwerk. Nog even verder dan gewoon. Ik krijg er ook een soort kick van. Hoe meer en hoe nuttiger, hoe beter. Toch kan ik genieten alles om mij heen. Ik heb al vroeg leren kijken naar de dingen  om mij heen. Oog voor schoonheid in het algemeen, voor kunst en natuur, heb ik van mijn vader meegekregen. Ik ben hem daar altijd dankbaar voor. Soms zie je mensen op straat lopen die nergens oog voor hebben. Dan kan er iets raars gebeuren en ze zien het gewoon niet, ze nemen het in ieder geval niet waar. Het is ook vreemd, het ene moment zie je iets ongewoons zoals een keurige zakenman die een kleine danspas maakt waarbij hij zijn tas opzwiept en terwijl hij op de stoep springt drie danspassen maakt die je aan de Hollywood musicals doen denken. Volkomen onverwacht en ook niet de persoon ervoor om zo’n ‘moove’  te maken. Je denkt ben ik nu echt de enige persoon die dat heeft gezien? Want niemand zie je reageren. En na een tijdje vraag je je af of het wel echt gebeurd is. Het leven gaat door en je bent het al snel vergeten. Van die gebeurtenis is dat helemaal niet erg maar bij andere veel belangrijkere gebeurtenissen gebeurd het ook. Soms wordt het gebeurde zelfs ontkend! Ontkenning komt vaak voor als het gebeurde niet past in het geheel of niet gewaardeerd of te moeilijk bevonden wordt, is mijn ervaring. Ontkenning past goed bij passief leven en vooral bij niet onthaasten, denk ik.

Op naar mijn innerlijke reis! Lang leve onze geest!