Er zitten schrijfsels in mijn hoofd. Verhalen die zichzelf graag geschreven zien worden. Ik kan er niets aan doen. Ze moeten eruit. Dan kan ik verder.

Helaas is alles aan de tijd vergankelijk. Even afgeleid en ik ben de essentie van een verhaal vergeten, ik ben kwijt waarom een verhaal nou zo leuk of interessant was, vreselijk! Dan neem ik niet de moeite meer om het op te schrijven. De meest rare momenten krijg je iets in je hoofd en dan moet er de mogelijkheid zijn om iets te noteren maar dat gaat vaak niet. Tijdens een vergadering of half in slaap in bed. Of tijdens een gesprek met iemand. Liever zou je juist die ideeën krijgen als je uit het raam staart of in de trein als je géén werk hoeft voor te bereiden. En helemaal moeilijk als de kinderen er zijn en je je hoofd erbij moet houden.

Dan is er nog dat vreselijke dubio of je meteen dat idee moet opschrijven wat net in jou hoofd gevlogen is of dat je eerst dat, ongelofelijke onverklaarbare, wat inspiratie heet, verder zijn gang moet laten gaan. Maar dan loop je dat risico dat het soms weer even gewoon als het kwam, verdwijnt en je eigenlijk niet meer weet wat er nou zou bijzonder aan het idee was.

Wat een absurde kwelling, wat een luxe probleem wat een onnozel gedoe en toch zo belangrijk voor het feit dat je daarna nu wel of niet iets op papier hebt.  Als je eindelijk de moed opbrengt iets op papier te zetten en ik de durf hebt mezelf au serieus te nemen, ondervindt ik zeker een genoegen iets daadwerkelijks te doen. Maar de meeste opwinding krijg ik van het idee zelf.

Als ik niets doe is er die andere kwelling, dat lege gevoel niets te betekenen geen doel, geen avontuur in je hoofd en geen nieuwe uitdaging, waarvan niemand het nut ziet behalve jijzelf. Eenzaam en toch niet. Want juist die dialoog met jezelf die tot iets leidt vindt ik de meeste troostende waarna eenzaamheid en zinloosheid een beetje verdwijnen. Maar evengoed is er daarna de nutteloosheid van het schrijfsel en de eenzaamheid van het schrijven. Alleen in mijn hoofd  speelt zich dit af en op papier. Niemand die er wat aan heeft, er plezier van kan beleven. Niets wordt er doorbelemmerd in de dagelijkse gang van zaken, als niet gelezen. Alleen ik weet het.

Nu ga ik het delen met anderen, vandaar deze blog.